Nog niet zo lang geleden waren er eens een Friese boer en een Amsterdamse meid.

De drukke stadse meid mocht van de nuchtere Friese boer een wens doen. Vol overtuiging wenste zij rust.

Rust in haar hoofd en rust in haar leven. De Friese boer beloofde plechtig dat zij 'Rust' zou krijgen.

Ze gingen samen in de Beemster wonen, in een klein boerderijtje met een klein stukje grond. De stadse meid stopte met haar stressvolle werk, ging genieten van haar kindjes en wachtte vol verwachting op de rust. Ze leefden simpel en waren heel gelukkig, maar de stadse meid had geen rust, niet in haar hoofd en niet in haar leven.

Na een tijdje kreeg de stadse meid van de Friese boer een klein geitje. Omdat zij daar zo blij van werd kreeg zij vanaf dat moment iedere week een nieuw geitje en na een jaar had ze wel 50 geiten, maar nog altijd geen rust.

De tijd verstreek en de kleine geitjes werden groot en kregen nu zelf kleine geitjes. De boer zou natuurlijk geen echte boer zijn als hij de moedergeiten niet zou gaan melken. En dat is wat hij deed, hij begon de geiten te melken.

De boer bracht de melk bij het meisje en op dat moment zei het gevoel in haar buik, dat het moment van 'Rust' eindelijk was aangebroken.

'Beloofd is beloofd' zei de boer en hun geduld werd eindelijk beloond.

Van de geitenmelk maakte het meisje ambachtelijke kaas. Zij noemde de kaas 'Rust'.

En tot op de dag van vandaag maakt de inmiddels rustige stadse meid, samen met de Friese boer en de geiten,

de meest heerlijke kazen.

Hij maait het gras, voert en melkt de geiten en zij perst, pekelt en poetst de kazen, in alle rust..........

Hopelijk geniet u net zo van onze Rust als wij!